Ze względu na słowiańskie brzmienie, historyczna nazwa niemiecka Chottschow została w 1937 roku zastąpiona przez administrację nazistowską sztuczną formą Gotendorf („wieś Gotów”). W 1945 roku miejscowość przez krótki czas nosiła nazwę Chociszewo.

Dzieje obecnej gminy Choczewo w przeszłości nierozerwalnie związały się z losami Pomorza Gdańskiego i Ziemi Lęborskiej.
Osadnictwo rozwinęło się już we wczesnym średniowieczu. 

W latach 1308-1309 ziemie te dostały się pod panowanie krzyżackie.
Pierwszy dokument o Choczewie pochodzi z 26 maja 1384 roku. Został wystawiony przez wielkiego mistrza Henryka Dusemer von Arffberg. Na jego mocy darowano dwór Choczewo i Strzeszewo pomorskiemu rycerzowi o imieniu Jaśko. Kolejnym właścicielem był Mateusz Korzowski, a w roku 1558 dwór stał się własnością Michała Jackowskiego. W połowie XVIII wieku majątek należał do szwedzkiej rodziny Fölkersamb. Jerzy Ernest Fölkersamb był właścicielem Choczewa, Choczewka i Słajkowa. Jego syn Jan Ludwik sprzedał majątek podkomorzemu Filipowi Jerzemu Wejherowi. W roku 1774 dwór kupił podpułkownik Prus Królewskich Jerzy Fryderyk Dzięcielski. Rodzina ta władała majątkiem do 1945 roku. Choczewo należało do parafii Osieki. W roku 1940 we wsi zamieszkiwało 599 mieszkańców. Istniała szkoła, kuźnia, karczma, apteka, sklepy, stacja kolejowa. We wsi był lekarz i dentysta.
W XVIII wieku znaczną rolę polityczną odgrywały miejscowe rody Krokowskich, Wejherów, Jackowskich, Łętowskich, Przebendowskich. Przedstawiciele Wejherów i Jackowskich już w XVII wieku byli posłami do sejmu Rzeczypospolitej. Sytuacja znaczących rodzin stała się trudniejsza w okresie zaborów. Germanizacja przebiegała tu z takim nasileniem jak w Wielkopolsce, na Śląsku i na Mazurach. 

Wyzwolenie spod niemieckiego panowania przyszło w marcu 1945 roku. Od 7 lipca 1945 roku obszar gminy Choczewo znalazł się w obrębie powiatu lęborskiego województwa gdańskiego (dzisiejszego województwa pomorskiego).