Damnica (niem. Hebron-Damnitz) to wieś gminna położona w odległości 6 km na północ od Słupska. Jest to z pewnością Dębnica, zniemczona na Damnitz i z kolei zrekonstruowana przez komisję URM jako Damnica. Istniały liczne nazwy miejscowe od podstawy dąb, dęb; Darnnitz (1485), od 1756 roku Hebrondamnitz.
Jest to tzw. wieś ulicówka. W 1407 r. wzmiankowany jest "Pribe und Woldach Kuseke zu liithen Damnitze". W 1469 roku książę Eryk nadał braciom Klausowi i Lorenzowi von Stojentin kilka wsi, m.in. Darnnicę. W dokumentach z lat 1485 i 1585 jako właściciele wymieniani są von Schwave. Od lat 20- tych XVII wieku własność Daniela Hebrona, syna Aleksandra Hepbum hrabiego Bothwell, który po uwięzieniu Marii Stuart wraz z bratem Jakubem, mężem królowej, musiał opuścić Szkocję. Po jego śmierci w 1628 roku przeszła w ręce jego syna, Fryderyka. Wieś była własnością rodziny Hebron (Hepburn) do 1717 roku. Następnie kolejny dziedzic, Ernest, sprzedał majątek generałowi Janowi Hańskiemu (Johann von Hainsky). Poprzez małżeństwo dobra przeszły na Friedericha von Puttkamera. Ostatni potomek rodu Hebron zmarł pod koniec XVIll w.
W 1784 r. według opisu Briiggemanna we wsi był folwark, młyn wodny, kuźnia, działał nauczyciel, a dymów było 24. Otatnimi właścicielami była rodzina von Gamp.
Pałac zaprojektowany przez Gustawa Koehlbacha, wybudowany został w latach 70-tych XIX w.; właścicielem był von Blankensee. Pałac ma złożoną bryłę z szeregiem wykuszy i występów, elewacje wschodnia i zachodnia są bogato zdobione, a od zachodu znajduje się taras z balustradą i zejście do parku. Główne wejście do pałacu prowadzi od strony wschodniej, wnętrza parteru mają charakter reprezentacyjny, piętra - mieszkalny, hall główny ma wystrój drewniany, w sali balowej plafon wyobrażający cztery pory roku, ściany pokryte kasetonami wypełnionymi tkaniną i lustra- mi, dawna palmiarnia wyłożona wyłącznie marmurem, jedno z pomieszczeń ma wystrój myśliwski. W otoczeniu pałacu park podworski.