Lębork (woj.pomorskie) - cmentarz epidemiczny [przy ul. Kaszubskiej]
Lęborka planowały zamknięcie ewangelickiego cmentarza, który znajdował się w centrum miasta. Rozpoczęto poszukiwania nowego obszaru, który
nadawałby się na nową nekropolię. Wybór padł na teren przy ul. Kaszubskiej (dawniej Spechlshagener Chassee), gdzie w roku 1932 wybudowano kaplicę cmentarną oraz ogrodzono teren (wcześniej chowano tam ludzi, którzy umarli w wyniku chorób epidemicznych). Jednak przyzwyczajenia mieszkańców Lęborka dawały o sobie znać i mało kto chciał chować swoich bliskich zmarłych na nowym cmentarzu. Po II wojnie światowej większość niemieckich nagrobków została usunięta z terenu cmentarza, a od lat 50-tych zaczęto chować już katolików. W latach 70-tych teren został powiększony o 6 ha.
W XIX wieku na terenie Lęborka wybuchały najróżniejsze epidemie. Ludzie umierali w wyniku takich chorób jak: grypa, cholera, ospa czy dżuma. Wraz z pierwszymi wieściami o zagrażającej epidemii, miasto Lębork zaczęło się izolować. Mimo wszelkich starań: wydawanych dekretów, rozporządzeń i informacji nie udało się na przestrzeni lat powstrzymać wielu groźnych chorób. Kiedy w przeciągu kilku miesięcy masowo zaczęli umierać ludzie, wiedziano już, że epidemia (wówczas cholery - rok 1831) jest nie do powstrzymania. Wówczas to inspektor Schwartz wytyczył miejsce na terenie dzisiejszego cmentarza przy ul. Kaszubskiej. Pochowano tam wówczas około 100 ciał.
Dopiero po stu latach od pochówków epidemicznych, ponownie zaczęto chować na tym terenie mieszkańców Lęborka.
Dopiero po stu latach od pochówków epidemicznych, ponownie zaczęto chować na tym terenie mieszkańców Lęborka.
Źródło:
Na podstawie materiałów własnych.