W lęborskich aktach sądowych z lat 1383 i 1414 Łętowo wymienia się cztery razy. Gneomar z Sellensina w 1383 roku. miał pewnemu panu z Łętow za zamordowanie jednego z jego krewnych wypłacić odszkodowanie i przekazać kielich o wartości 10 marek. Sulimir Schultheiβ z Łętowa w 1406 roku było nazwiskiem poręczyciela widniejącym w aktach sądowych. W latach 1411 i 1413 Stefan z Łętowa widnieje w aktach jako oskarżyciel, a za drugim razem jako odbiorca aktu pojednania. W 1437 roku Łętowo wymienia się jako dobra na prawie polskim, ich właściciel opłacił półtorej marki i jednego kolońskiego denara podatku oraz oddawał jeden funt wosku.
Łętowo jest bardzo starym majątkiem. Co najmniej od XVI wieku był własnością szlacheckiej rodziny von Lantow (Lantowski; dokładnie od 1523 do 1711 roku lub inne źródła do 1756 roku, co wiadomo z aktów sądowych miasta). Po nich majątek przejął zwierzchnik Lęborka i Bytowa (Oberhauptmann). W 1746 roku właścicielem Łętowa był Boguslav (Bogusław) Fridrich Breitenbach (również spadkobierca majątku Bożepole Wielkie). Kolejno ziemie przeszły w posiadanie znanej rodziny na Pomorzu - von Rexin. W 1773 roku zmarł Georg Ernst von Rexin, będący właścicielem majątku. W tym samym roku kapitan Albrecht Wilhelm von Krockow poślubił Augustę Ernestine (Ernestynę) von Rexin z Łętowa. Brüggemann wymienia w 1784 roku panią von Krockow jako właścicielkę Łętowa. Jej córka wyszła za mąż za von Pricha i małżeństwo to gospodarzyło w Łętowie w latach 1793-1799. W 1799 roku urodziła się im jeszcze jedna córka (inne źródła wskazują na rok 1794, z kolei do 1799 roku majątek należał do rodu von Pirch). W 1804 roku majątek zakupił od Pirchów za 20 tys. talarów von Diezelsky (Dziczelscy). Prawdopodobnie w tym czasie istniał drewniany dwór, w okół którego założono park z regularnie nasadzonymi drzewami oraz zabudowania folwarczne.

Dnia 3 marca 1846 roku dobra odziedziczył syn Karla, Wilhelm Theodor (Teodor) von Koβ. Z kolei jego syn Henning odziedziczył dobra 17 września 1884 roku. Jednak już rok później Henning zmarł. Majątkiem zarządzała wdowa po nim, Julie von Koβ, z domu Bergell. Kolejnym właścicielem Łętowa był Emil Aschendorff, który zakupił majątek 25 marca 1898 roku. W 1902 roku sprzedał on ziemie Spółdzielni Rolniczej z Berlinia, która w wyniku długów w 1906 roku musiała przekazać je Urzędowi Podatkowemu. Od 1906 roku dobra stały się domeną państwową, wtedy też odnowiono wszystkie budynki. Od 1910 roku przez niemalże 10 lat ziemie te dzierżawił właściciel majątku w Prusewie i Brzynie, Eckard (inne źródła wskazują na imnię Teodor) Flieβbach. Fiskus przeznaczył znaczną sumę na modernizację i dalszy rozwój majątku. Wybudowano nowy budynek dworu, budynki gospodarcze przeszły gruntowny remont, a w południowej części podwórza wybudowano gorzelnię. W latach 1923-1945 majątek należał do rodziny Hayerów (Hajerów, Heyer). Dokonali oni znacznych zmian w dworze, dzięki którym budynek stał się bardziej reprezentacyjny. Postawione zostały piece z ozdobnymi koronami, a ściany salonów wyłożono atlasową tapetą. Z ozdobnego sufitu zwisał wieloramienny żyrandol. Z kolei podłogę zdobił gruby, wzorzysty dywan. Schody, które prowadziły z sieni na piętro obłożono nową, ażurową boazerią. Przed dworem uformowano duży, owalny klomb. Ostatnim niemieckim ajentem Łętowa był dr Heinrich Heyer. W 1945 roku na wieść o zbliżającej się Armii Czerwonej Hajerowie najcenniejsze rzeczy wywieźli do lasu, a sami uciekli do Niemiec.