Według informacji z końca XIX wieku, wieś zamieszkiwało 51 osób. W przeszłości miejscowość nazywana była Duży Mirsin (około 1400 roku). W opisie Salina z okresu powstania wsi, czyli z około roku 1379 jest wymieniony sąsiadujący z nim majątek Duży Mersin. Nazwa ta była w użyciu jeszcze w 1628 roku. W XVI i XVII wieku Mersin należał do różnych rodzin szlacheckich (Damerkow, Samiken albo Saniken, Belstow i Chynowscy, w 1569 r. 1,5 włóki mieli tu też Wejherowie). W połowie XVII w. Mersin składał się z 2 części i obie były w posiadaniu rodziny von Tavenzin, a od 1787 r. w posiadaniu rodu Dziezelskich. Kolejnymi właścicielami wsi byli: Adolf von Dziezelsky (1814-1877), następnie jego syn Jan i czasowo jego syn Alfred. Mersin składał się wówczas z majątku z folwarkiem i 11 włók ziemi gospodarskiej (we wsi), z których 6 była także w posiadaniu rodziny Dziezelskich. Familia Dziezelskich władała tamtejszym majątkiem do roku 1945. Usytuowany w rozległym parku pałac rodziny spłonął wiosną 1945 r., grunta zaś zostały później upaństwowione jako PGR.

Cmentarz.
Dawny cmentarz ewangelicki w Mierzynie znajduje się po prawej stronie drogi, prowadzącej w kierunku Mierzynka, na dość dużym wzniesieniu leśnym. Teren ten jest doskonale widoczny, gdyż granice nekropolii do dziś wyznaczają duże polne kamienie, które obecnie znajdują się w lekkim nieładzie.
Nagrobkiem, który od razu rzuca się w oczy, gdyż stoi zaraz przy wejściu na wzniesienie cmentarne, jest kamienna płyta, do której przytwierdzona jest biała tablica nagrobna z napisem:

Jest to tak naprawdę jedyny nagrobek, który zachował się w dość dobrym stanie. Cała reszta znajdujących się na mierzyńskim cmentarzu nagrobków nie odbiega niczym od wielu innych na zaniedbanych ewangelickich cmentarzach. Wszędzie natrafimy na wystające z ziemi kamienne obramowania mogił, gdzie na niektórych odnaleźć można fragmenty żeliwnych elementów dekoracyjnych bądź krzyży, które je niegdyś zdobiły. Wiele kamiennych płyt nagrobnych stoi opartych o nagrobki, brak jednak na nich tablic inskrypcyjnych.
Mniej więcej w centralnej części cmentarza znajdowała się bądź niewielka kapliczka, ołtarzyk lub grobowiec. Mimo, iż dziś widnieje w tym miejscu dziura, doskonale widoczne są cegły, którymi wyłożone było wnętrze.
Przy nagrobkach wciąż stoją kamienne obeliski w kształcie pnia drzewa. Na niektórych zachowały się nawet sygnatury ich twórców. Przy kilku polach nagrobnych stojących obok siebie, odnajdziemy również przewróconą kamienną płytę, której tablica inskrypcyjna została rozbita, przez co odczytanie imienia i nazwiska osoby tam pochowanej nie jest możliwe. Odnajdziemy również pojedynczy grób z kamienną płytą nagrobną z resztkami ogrodzenia z lastryko.

Mimo, iż cmentarz znajduje się na terenie leśnym, jego teren jest dobrze dostępny. Brak porastających go krzewów czy chwastów umożliwia nam skuteczną eksplorację terenu.