Roszczyce (niem. Roschütz) to osada w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie lęborskim, w gminie Wicko. Jest to miejscowość, która swoimi korzeniami sięga jeszcze czasów
przedkrzyżackich. Pierwsza udokumentowana wzmianka dotycząca Roszczyc pochodzi z aktu nadania tej osady z 7 stycznia 1384 roku. Na podstawie tego dokumentu wiemy, iż nieznany bliżej Bartosz (Bartus de Rossicz) otrzymał Roszczyce na prawie magdeburskim od gdańskiego komtura Gerarda von Stegen, za co w zamian był zobowiązany do uiszczenia corocznej opłaty w wysokości 4 marek.
Interesującym z punktu widzenia historii dokumentem, jest również akt pochodzący z 1404 roku, dotyczący pertraktacji w sprawie bliżej nie określonego młyna, pomiędzy Przybkiem ze Zwartowa a jego sąsiadem Wincentym. Mocą wyroku sądu ziemskiego spór został rozstrzygnięty w ten sposób, że Wincenty z Roszczyc zachował młyn, przy czym w zamian za to był zobowiązany do zapłaty każdego roku jednego szkojca na rzecz Przybka lub jego spadkobierców. Ród Roszczyckich wymarł w linii męskiej w 1488 roku, a ostatnim przedstawicielem rodu był Paweł Roszczycki (von Roschutz). Jego jedyna córka i jednocześnie dziedziczka miejscowości Ewa Roszczycka, poślubiła słynnego Wawrzyńca Krokowskiego - wójta ziemi lęborskiej. W ten sposób powstała boczna linia rodu Krokowskich, której gniazdo rodowe mieściło się w Roszczycach.
Roszczyce przez 335 lat pozostawały posiadłością rodu Krokowskich. Dziewiątym w kolejności posiadaczem miejscowości był Otto Karol Krokowski. Był to polski generał i rycerz orderu św. Stanisława. Po jego śmierci w 1805 roku, włości trafiły w ręce jedynego syna generała Krokowskiego, ale ten nie zdołał utrzymać rodzinnego majątku.
Na początku XIX wieku nastąpił całkowity upadek Roszczyc, przez co w 1823 roku wystawiono je na licytację. Nabywcą majątku został
Antoni Retzlaff.
W 1911 roku Roszczyce były gminą wiejską z 216 mieszkańcami oraz okręgiem folwarcznym o powierzchni 965 ha.
Ostatnim właścicielem Roszczyc był Werner Kernsberg. W momencie wkroczenia Rosjan do wsi, Kernsberg ucieka do Wrześcienka, gdzie był notorycznie przesłuchiwany przez Rosjan. Jako, iż nie był dobrym chlebodawcą dla poddanych, bał się wrócić do swojego majątku. Kiedy jednak postanawia to uczynić, zamieszkał w gorzelni, gdzie też wkrótce umarł w 1946 roku.

Cmentarz.