Siemirowice (woj.pomorskie)
We wczesnym średniowieczu prawdopodobnie należała do opolnego
związku rodowego. Chociaż istnieją przypuszczenia, iż miejscowość
powstała jeszcze przed opanowaniem Pomorza przez zakon krzyżacki,
to jednak pierwsza wzmianka dotycząca wsi pochodzi dopiero z 1379 r.
W akcie wytyczającym granice Ziemi Lęborskiej wspomina się o pasie
ziemi granicznej, przebiegającej pomiędzy miejscowościami Siemirowice i Oskowo. Na tej podstawie, w tych okolicach, wytyczano w późniejszych czasach granice międzypaństwowe. Według tabliczek woskowych z 1402 r., stanowiących protokoły odbywających się podówczas spraw sądowych - wywiezione w XVII wieku przez Szwedów, znajdują się obecnie w muzeum w Kopenhadze - niejaki Namsich z Siemirowic został ukarany karą 3 marek grzywny. W wykazie danin i służebności z 1437 r. miejscowość podawana jest pośród włości szlacheckich zobowiązanych do świadczenia daniny w naturze.
Miejscowość wielokrotnie zmieniała właścicieli. Z możniejszych rodów szlacheckich w Siemirowicach notowano Dzięcielskich, Gostkowskich, Rożków, Rekowskich i Sobotków. W okresie międzywojennym niedaleko miejscowości przebiegała polsko - niemiecka granica państwowa. Podczas II wojny światowej w okolicach Siemirowic działała Tajna Organizacja Wojskowa "Gryf Pomorski".
Znaczenie miejscowości wzrosło jednakże dopiero w latach
powojennych, za sprawą utworzonego tu lotniska wojskowego. Budowa
potężnego zaplecza socjalnego dla kadry wojskowej oraz cywilnej,
pracującej w jednostce, spowodowały znaczący rozwój wsi.
Cmentarz.
Stary cmentarz w Siemirowicach to jeden z największych obszarowo starych cmentarzy w gminie Cewice. Cały był ogrodzony murkiem z ciosanego kamienia polnego. Posiadał dwie bramy: dużą główną i mniejszą boczną. Obie znajdowały się w murku przylegającym do drogi.
W centralnej części cmentarza stała pompa do czerpania wody, po której dziś nie ma już śladu. Wszystkie groby były ukierunkowane z zachodu na wschód. Kilka metrów od głównej alei rozchodziły się też boczne alejki (przed rozpoczynającymi się rzędami grobów), które biegły przez całą
szerokość cmentarza, same zaś były znacznie węższe niż aleja główna.
Rozmieszczenie grobów było dosyć gęste. Prawa strona w centralnej części cmentarza jest miejscem najstarszych pochówków. Wiele z nich przestało istnieć jeszcze w latach użytkowania cmentarza.
Zaraz za boczną lewą aleją w przedniej części cmentarza było kilka grobów należących do rodziny Krüger. Charakterystyczną cechą ułożenia tych grobów było to, iż były one obsadzone drzewkami tui. W ten sposób wyznaczały teren zajmowany przez groby członków tej rodziny. W dalszej części cmentarza również po lewej stronie widać, iż znajdowały się groby ogrodzone metalowym płotkiem.
Dziś można natrafić na połamane płyty nagrobne, które niczym puzzle
można ułożyć (choć wątpię, że w całość). Gdzieniegdzie dostrzeżemy połamane kamienne krzyże, których inskrypcji nie odczytamy z racji zniszczenia kamienia. Na niektórych postumentach widnieją resztki tablic nagrobnych, a przy kamiennych ramach leżą przewrócone kamienne stele z mało wyraźnymi inskrypcjami.
Na jednej można odczytać:
W centralnej części cmentarza stała pompa do czerpania wody, po której dziś nie ma już śladu. Wszystkie groby były ukierunkowane z zachodu na wschód. Kilka metrów od głównej alei rozchodziły się też boczne alejki (przed rozpoczynającymi się rzędami grobów), które biegły przez całą
szerokość cmentarza, same zaś były znacznie węższe niż aleja główna.
Rozmieszczenie grobów było dosyć gęste. Prawa strona w centralnej części cmentarza jest miejscem najstarszych pochówków. Wiele z nich przestało istnieć jeszcze w latach użytkowania cmentarza.
Zaraz za boczną lewą aleją w przedniej części cmentarza było kilka grobów należących do rodziny Krüger. Charakterystyczną cechą ułożenia tych grobów było to, iż były one obsadzone drzewkami tui. W ten sposób wyznaczały teren zajmowany przez groby członków tej rodziny. W dalszej części cmentarza również po lewej stronie widać, iż znajdowały się groby ogrodzone metalowym płotkiem.
Dziś można natrafić na połamane płyty nagrobne, które niczym puzzle
można ułożyć (choć wątpię, że w całość). Gdzieniegdzie dostrzeżemy połamane kamienne krzyże, których inskrypcji nie odczytamy z racji zniszczenia kamienia. Na niektórych postumentach widnieją resztki tablic nagrobnych, a przy kamiennych ramach leżą przewrócone kamienne stele z mało wyraźnymi inskrypcjami.
Na jednej można odczytać:
Helene Andriskowska
*23.Aug.1890
†26.Juli 1893
†26.Juli 1893
Wiele mogił jest zapadniętych na skutek rozsadzenia przez rosnące korzenie drzew.
Podczas prac renowacyjnych, które miały miejsce w roku 2011 odnaleziono
jeszcze kilka innych fragmentów zarówno tablic z inskrypcjami (głównie należących do małych dzieci), jak i metalowych elementów ogrodzeń
poszczególnych nagrobków.
Dawny cmentarz w Siemirowicach był miejscem pochówku mieszkańców
miejscowości jeszcze kilkanaście lat po wojnie. Ostatni udokumentowany pochówek miał miejsce w 1958 roku. Później jednak nekropolia została zapomniana i z upływem czasu niszczała.
Na początku lat 70-tych miały miejsce ekshumacje przez rodziny niemieckie, które zabierały szczątki swoich przodków.
Podczas prac renowacyjnych, które miały miejsce w roku 2011 odnaleziono
jeszcze kilka innych fragmentów zarówno tablic z inskrypcjami (głównie należących do małych dzieci), jak i metalowych elementów ogrodzeń
poszczególnych nagrobków.
Dawny cmentarz w Siemirowicach był miejscem pochówku mieszkańców
miejscowości jeszcze kilkanaście lat po wojnie. Ostatni udokumentowany pochówek miał miejsce w 1958 roku. Później jednak nekropolia została zapomniana i z upływem czasu niszczała.
Na początku lat 70-tych miały miejsce ekshumacje przez rodziny niemieckie, które zabierały szczątki swoich przodków.
Teren ewangelickiego cmentarza w Siemirowicach dawniej
Źródło:
1. Na podstawie wspomnień dawnej mieszkanki Siemirowic.
2. Na podstawie zebranych materiałów sporządzonych podczas oględzin terenu ewangelickiego cmentarza w Siemirowicach /2014 rok/.