Stęknica (niem. Fichthof) to osada w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie lęborskim, w gminie Wicko przy drodze wojewódzkiej nr 214 i trasie linii kolejowej Lębork-Łeba.
Wieś jest częścią składową sołectwa Łebieniec.

Pierwsze wzmianki o tej miejscowości pochodzą z XVIII wieku i dotyczą folwarku należącego do Łeby. Gospodarstwo to miało status dzierżawy dziedzicznej (Erbpacht), gwarantującej następcom prawo do dalszego gospodarowania.
W roku 1813 jest wymieniany niejaki Christoph Bock, który dzierżawił folwark i odprowadzał czynsz do miasta. Aż do zakończenia II wojny światowej, Steknica w sensie administracyjnym była częścią Łeby.

Na przełomie XIX i XX wieku rozpoczęła tu działalność gospoda, której właścicielem był Hermann Boyke (1866-1940). Jego syn, Willi, został powołany do wojska w okresie I wojny św. i był jedynym poległym żołnierzem z tej miejscowości (zginął 17.08.1916 roku). Jego nazwisko jest wyryte na obelisku upamiętniającym żołnierzy poległych na frontach I wojny św., który stoi na placu przykościelnym w Łebie.
Przełom wieków przyniósł inne, niezwykle cenne udogodnienie, jakim
było połączenie kolejowe Lębork-Łeba (1899 rok) i wybudowanie tu stacji
kolejowej. Oprócz Steknicy korzystały z niej okoliczne majątki i
mieszkańcy sąsiednich wsi. Profitował na tym też Herman Boyke, którego
gospoda znajdowała się w sąsiedztwie stacji, oferując posiłki i napitki,
dostosowane do każdego rodzaju kieszeni i podniebienia. Krótko przed wkroczeniem Rosjan w marcu 1945 roku, gospoda zaprzestała działalności.
Funkcjonowało tu również przedsiębiorstwo handlowe Maksa Märtensa.
Jego zakład zajmował się handlem rolnym, materiałami budowlanymi,
towarami żelaznymi, nasionami, nawozami sztucznymi, tarcicą, smarami i
olejami. Dodatkowo prowadzono sprzedaż paliw płynnych z beczek,
czyli Steknica posiadała stację benzynową. Dystrybutor stał przy samej
ulicy, więc kierowcy nie musieli wjeżdżać na podwórze.
Dostawcą paliwa i innych produktów ropopochodnych, był znany koncern naftowy Shell.
Firma Märtensa znajdowała się na ostatniej posesji przed przejazdem
kolejowym (obecnie przedostatniej), po lewej stronie w kierunku
Łebieńca. Tam też stał jego dom mieszkalny wybudowany w 1927 roku, który zachował się do dzisiaj.

Liczba osób tam zamieszkałych zawsze oscylowała w granicach kilkudziesięciu. Na przykład w grudniu 1895 roku były to 43 osoby, które zamieszkiwały w 7 domach. Z danych opartych na relacjach dawnych mieszkańców wsi wynika, że ich liczba w ostatnich miesiącach II wojny św. wynosiła około 60.
Trudno, żeby przy tak niewielkiej liczbie mieszkańców Steknica posiadała szkołę. Mimo, że była ona częścią Łeby dzieci nie musiały przemierzać 5 kilometrów do miasta, tylko uczęszczały do szkoły w Łebieńcu (1,5 km). Kalendarz powiatu lęborskiego z roku 1941 informuje, że we wsi działała poczta, najpewniej w formie punktu pocztowego przy innej placówce. 10 marca 1945 roku wojska rosyjskie wkroczyły do wsi, zajmując ją bez walki. Spośród ludności cywilnej Rosjanie bezpodstawnie zastrzelili 76-letniego właściciela folwarku, Emila Bocka.