Dawny cmentarz ewangelicki znajduje się na północy skraju wsi. Powstał w połowie XIX wieku i znajduje się wśród pól. 

Pierwsze, co rzuca się w oczy, to całkiem nieźle zachowany mur cmentarza wraz z zachowanymi słupkami po bramie, który wyraźnie zaznacza jego teren. Na szczytach dwóch słupków zachowały się elementy po znajdujących się tam niegdyś krzyżach metalowych. Teren cmentarza jest sporych rozmiarów, a przez jego środek wiedzie doskonale zachowana lipowa aleja. 

Cały cmentarz jest zdewastowany. Można odnaleźć dużą ilość podstaw pod żeliwny krzyż, jak również dość dużo pojedynczych jak też rodzinnych nagrobków. Wszystkie one są w opłakanym stanie i wiele z nich jest zniszczonych na tyle, że pierwotne elementy są oddzielone od całości. Kamienne płyty zachowały się bez tablic inskrypcyjnych (kilka rozbitych można odnaleźć na ziemi), podobnie zresztą jak postumenty w kształcie pnia dębu. Kamienne ramy nagrobków pozarastane są mchem, a wiele z nich jest zarośnięta przez roślinność. Większość elementów nagrobnych jest poprzewracana. Dobrze widoczna jest kwatera rodzinna z zachowanymi fragmentarycznie żeliwnymi zdobieniami. 

Na jednej z kamiennych stel leżących na ziemi odczytamy:

...(fragment nieczytelny)

Na uwagę zasługuje również bez wątpienia leżący na ziemi cenotaf, na którym napis głosi, iż został poświęcony:

Krótka adnotacja pod datami mówi, że żołnierz ten poległ pod Ypres.

Cenotaf składa się z dwóch części pamiątkowych, na dolnej części odczytać można napis:

Ostanie zdanie jest tytułem kościelnej kantaty Jana Sebastiana Bacha, którą skomponował w Lipsku między 1732 a 1735 rokiem na 15 niedzielę po Trójcy. 

Przy dużym drzewie w oczy rzuca się stojący (jednak ułamany) biały krzyż z mogiły dziecięcej z widocznym epitafium:

Dawna nekropolia w Świetlinie zachowała w bardzo dobrym stanie drzewostan. Niestety wiosną i latem eksplorację utrudniają wysokie trawy i chwasty, jakie porastają teren cmentarza.