Unieszynko (woj.pomorskie)
pomorskim, w powiecie lęborskim, w gminie Cewice. Wieś jest częścią składową sołectwa Unieszyno.
Miejscowość ta położona jest około 8 km na zachód od Cewic i powiązana historycznie z pobliskim Unieszynem. Także tu nazwa wsi wywodzi się od zwrotu "Unia Czyn", co oznaczało wielką puszczę. Najstarszymi znanymi posiadaczami włości - okres 1520-1620 - byli Grubbowie, Płochniccy i Białkowie. W 1784 r. w miejscowości znajdowały się 4 folwarki należące do Marcina i Henryka Czapskich, Jerzego Wawrzyńca Ossowskiego, a także rodów Grubba i
Maszewski. Udział Czapskich, w początkach XIX wieku, wykupiła rodzina
szlachecka von der Osten. W początkach XX wieku, podobnie jak pobliskie Unieszyno, zostało wykupione przez Skarb Państwa Pruskiego.
Cmentarz.
Dotarcie do cmentarza w Unieszynku, a raczej jego pozostałości stanowi nie lada wyczyn i wcale nie chodzi tu o trudoności w terenie, ale problem polega na tym, że w trawie ciężko zauważyć leżące pojedyncze kamienie, bo właściwie tyle pozostało z dawnej nekropolii.
Znajduje się on w lesie, około 300 metrów na północny wschód od miejscowości. Dojazd do niego z drogi głównej drogą leśną na południe. Następnie po 200 metrach na rozstaju około 100 metrów drogą na południe. Cmentarz znajduje się po prawej stronie na niewielkim wzniesieniu, pokrytym krzakami (około 25 metrów w głąb lasu).
Na kierunek naprowadzili nas mieszkańcy wsi, ale pani, z którą rozmawiałyśmy powiedziała, że miejsce to widać z drogi. Nic bardziej mylnego - może było widać kilka lat wstecz. Nam za pierwszym razem ''udało'' się ominąć to miejsce. Powróciłyśmy na nie ponownie, ponieważ leżący na ziemi pojedynczy kamień nie dawał nam spokoju.
Na kierunek naprowadzili nas mieszkańcy wsi, ale pani, z którą rozmawiałyśmy powiedziała, że miejsce to widać z drogi. Nic bardziej mylnego - może było widać kilka lat wstecz. Nam za pierwszym razem ''udało'' się ominąć to miejsce. Powróciłyśmy na nie ponownie, ponieważ leżący na ziemi pojedynczy kamień nie dawał nam spokoju.
Nekropolia powstała najprawdopodobniej w XIX wieku.
Tak jak napisałam - z cmentarza pozostało się ledwie kilka kamieni nagrobnych, jednak próżno szukać tablic czy jakichkolwiek inskrypcji. Z tego też powodu określenie jego powierzchni nie jest dziś możliwe. Teren cmentarza sprawia wrażenie ''chaotycznego''. Nie ma żadnego ogrodzenia, a nagrobki ''porozrzucane są'' po pobliskim terenie. Można natrafić na kilka podstaw pod krzyż, zapadniętą mogiłę oraz wystający z ziemi murek, który prawdopodobnie jest pozostałością po polu nagrobnym.
Cały obszar jest dziko zarośnięty, a kamienne elementy cmentarza sprawiają wrażenie zapadłych w ziemię.
Tak jak napisałam - z cmentarza pozostało się ledwie kilka kamieni nagrobnych, jednak próżno szukać tablic czy jakichkolwiek inskrypcji. Z tego też powodu określenie jego powierzchni nie jest dziś możliwe. Teren cmentarza sprawia wrażenie ''chaotycznego''. Nie ma żadnego ogrodzenia, a nagrobki ''porozrzucane są'' po pobliskim terenie. Można natrafić na kilka podstaw pod krzyż, zapadniętą mogiłę oraz wystający z ziemi murek, który prawdopodobnie jest pozostałością po polu nagrobnym.
Cały obszar jest dziko zarośnięty, a kamienne elementy cmentarza sprawiają wrażenie zapadłych w ziemię.
Orientacja nagrobków: wschód-zachód. Granice zostały zatarte, a cały teren zniwelowany, co uniemożliwia określenie charakteru rozplanowania cmentarza.
Starodrzew został po części wycięty. Występują liczne samosiejki w postaci dębu czy sosny. W podłożu dominuje paproć.
Źródło:
1. Karta cmentarza z miejscowości Unieszynko /z ewidencji WUOZ z Delegaturą w Słupsku/
2. Na podstawie zebranych materiałów sporządzonych podczas oględzin terenu ewangelickiego cmentarza w Unieszynku /rok 2013/