Cmentarz ewangelicki należący do Wrześcia znajduje się po drodze do Łeby. Jadąc tą trasą za Charbrowem należy skręcić na prawo i kierować się na Wrzeście. Na nekropolię natrafimy po przejechaniu około 2 km po
lewej stronie drogi. Znajduje się on na obszarze leśnym, ale murek, który niegdyś otaczał ten teren jest dobrze widoczny z drogi, więc nie powinniśmy przeoczyć cmentarza.
Nekropolia we Wrześciu pochodzi z drugiej połowy XIX w. Pierwszą pochowaną tam osobą był lokalny gospodarz Ney, który wkupił się w łaski żandarma Riemera. Ten – aby upamiętnić śmierć gospodarza – posadził niedaleko miejsca jego pochówku dwa dęby. Pieczę nad nekropolią miał sprawować pastor Trowitzsch, jednak mimo tego już w latach 30-tych nekropolia zaczęła być dewastowana i zaniedbywana. Do stanu świetności miejsce wiecznego spoczynku mieszkańców Wrześcia doprowadził ówczesny burmistrz Max Wolf. Wraz ze swoimi współpracownikami zadecydował o wycięciu dębów, ale sprzeciwiła się temu rodzina gospodarza Neya i zagroziła sądem. Ostatecznie dęby pozostały na swoim miejscu i stoją tam po dziś dzień.
Obecnie na cmentarzu zatarty został układ kwater jednak wyraźnie czytelne są granice nekropolii. W centralnym jego punkcie znajduje się
pomnik żołnierzy z Wrześcia poległych w czasie pierwszej wojny światowej. Jego wysokość wynosi 2 metry, a formą swą zbliżony jest do prostokąta o wymiarach 150 x 90 x 30 cm. Wznosi się on na podstawie z kamiennych kostek. Na przodzie kamienia widoczna jest czarna tablica inskrypcyjna, na której widnieją motywy zdobnicze liści jemioły i dębu.
Kilka lat temu monument został odnowiony, a tablica zrekonstruowana
i uzupełniona o brakujące elementy. Pierwotnie pomnik wieńczył
wizerunek Krzyża Żelaznego, który jednak został zniszczony.

Zrekonstruowana inskrypcja:


Na terenie cmentarza zachował się pierwotny układ zieleni. Niestety, całość jest w opłakanym stanie. Nagrobki zdewastowane, a teren cmentarza (o zgrozo) przekopany wzdłuż i wszerz. Zwłaszcza pomiędzy dwoma wspomnianymi wcześniej dębami widoczna jest ziejąca dziura, która ewidentnie jest ''dowodem zbrodni'' grasujących nieco wcześniej hien cmentarnych.
Teren cmentarza jest zarośnięty, a spomiędzy zielska wystają kamienne postumenty, które wieńczyły niegdyś płyty pamiątkowe. Widać wiele podstaw pod krzyż, ale tych tu nie znajdziemy. W oczy rzuci nam się około dziesięciu pól nagrobnych, z których tylko jeden zachował się wraz słupkami z lastriko. Niestety bez łańcuszków. Na całym obszarze
nekropolii natrafimy na kamienne ramy po mogiłach. Wiele z nich jest zapadniętych, a teren wokół nich podkopany.

Podczas eksploracji udało odczytać się trzy tablice:


Gmina Wicko chciałaby cmentarz wpisać w rejestr zabytków, ale moim
zdaniem wpierw trzeba by się porządnie za niego zabrać, bo widok zarośniętego, zdewastowanego i rozkopanego cmentarza woła o pomstę do nieba...